مدرسه جایگاه رشد و پرورش و آموزش به کودکان است، پس مهمترین و حساسترین دوران زندگی کودکان، دوران مدرسه آنهاست. به همین دلیل معلمان علاوه بر توجه به آموزش کودکان باید به پرورش و بهداشت روانی آنها نیز توجه لازم را داشته باشند که این امر از طریق شکل گیری ارتباط موثر، مناسب و دوستانه بین معلم، اولیای مدرسه و دانش آموزان امکان پذیر است.

نحوه برخورد با دانش آموز ناسازگار در محیط مدرسه:

مشکلات رفتاری کودکان در سنین مدرسه میتواند به دلایل مختلف از جمله عدم ارتباط مناسب بین دانش آموز و معلم، دانش آموز و گروه همسالان، مشکلات و نابسامانی های خانوادگی و فقر فرهنگی باشد که همه این موارد می تواند مانع رشد و بالندگی کودکان در زندگی باشد.

در این میان نقش معلم و اولیای مدرسه در جرم زدایی کودکان بسیار مهم و اساسی است به طوری که در صورت ایجاد خلل در رفتارها و هرگونه وظایف آنها، می تواند مشکلاتی از قبیل هراس از مدرسه، فرار از مدرسه، کمرویی و تمایل به گوشه گیری، انزوا طلبی، زود رنجی، پرخاشگری، دزدی در مدرسه و… را به دنبال داشته باشد.

برای مثال توجه بیش از حد معلم به یک دانش آموز خاص یا دانش آموزان خاصی ممکن است موجب بروز واکنش و رفتار های منفی و ناهنجار از سوی دانش آموز یا دانش آموزان دیگر برای جلب توجه معلم به خود شود و همچنین این امر موجب کاهش اعتماد به نفس در وی میشود.

متاسفانه دیده شده برخی معلمان به دلیل داشتن تجربیات ناخوشایند یا خاطرات بد از چهره هایی شبیه به دانش آموزان فعلی شان رفتار های انفعالی و واکنش های نادرست و منفی از خود نشان میدهند به طوریکه دانش آموز را مورد تمسخر قرار میدهند و از خود ترد میکنند و رفتار هایی از قبیل سرزنش کردن مسخره کردن توبیخ و پرخاشگری یا حتی تخته پاک کردن و … نشان میدهند، هرچند این رفتار در بین معلمان محترم عمومیت ندارد اما متاسفانه مواردی از این دست در جلسات رواشناسی و روانکاوی تعدادی از دانش آموزان دیده شده است که مانع رشد مطلوب و شایسته آنها خواهد شد.

متاسفانه رفتار های جهت گیرانه یا سخت گیری معلمان به راحتی میتواند باعث اضطراب کودک و ترس از معلم و مدرسه، پرخاشگری به کودکان دیگر، افزایش ناسازگاری، فرار از مدرسه و سرانجام ترک تحصیل شود و این مقدمه ای خواهد بود برای گرفتاری در دام آسیب های اجتماعی. البته عکس این مطلب نیز صادق است; توجه بیش از حد به یک دانش آموز میتواند اثرات منفی دیگری هم ایجاد کند.

در مقابل، دیدن رفتار های مطلوب کودک و نادیده گرفتن رفتار های منفی، ایجاد رابطه مناسب با کودک از طرف معلمان و اولیای مدرسه، توجه به احساسات کودکان بدون قضاوت کردن، گوش دادن فعالانه به کودکان، همراه بودن با آنها، تشویق دانش آموزان و توجه به نیاز های آنها در رشد، پرورش و بهداشت روانی آنها نقش بسزایی دارد.

آموزش هنری ضعیف است که با رفتار سنجیده، عاطفی و شایسته بر شخصیت دانش آموز وارد شده است و آینده ای درخشان برای وی رقم میزند همانطور که با کمترین لغزش میتواند خسارت جبران ناپذیری بر آینده و زندگی اجتماعی اش وارد کند.